Pickwick'in Çilesi - Bölüm 2

Arabaya giderken ben sessizce kendi içimde hesaplara devam ediyorum. Ormanda mı sevişeceğiz, dağda falan mı acaba. Derken bizim 7 numara arabayı çalıştırdı. Gittiğimiz yer nedense şehir merkeziydi. Şimdi test sonuçlarını alacak ve kendininkiyle birlikte benim de hayatımı karartacak dedim içimden. Yavaştan tırsıyorum ama dıştan hiçbir belli etme yok. Dalga geçiyorum sürekli. Tipik ben. Kendim neyim de onunla dalga geçebiliyorum. Yapım böyle benim. Ciddi olmaya gelemiyorum, anında alaycılığa başlıyorum. O hala düşünceli tabi.

“ 7 numara bana bir şey diyecektin. Hala söyleyeceksen gidip su alayım. Bu kadar beklediğine göre ihtiyacım olacak.”

“ Korkma Pick biraz daha düşünmem gerekiyor, nasıl söyleyeceğimi.”

“ Beni öldürmeyi planlıyorsan eğer, geçen gün denedim olmuyor. Kenny’den farkım yok.”

“ Güldürme beni, burada gerçekten ciddi olmaya çalışıyorum. Gel burada bir yer biliyorum oturalım.”

Arabayı öyle bir park etti ki ben nerede olduğumuzu şaşırdım. Beni tuttu elimden hadi gidiyoruz diye çekeliyor. Gidiyoruz tamam gideriz de nereye böyle. Hem niye elimi çekiyorsun arkadaşım. Adabınla hadi gel desene. Tuttu beni bir banka oturttu.

“ Bunun için miydi bu kadar heyecan? Bir banka oturmak için mi koştuk Yedi. Sana artık Yedi diyeceğim.”

“Canım da olur.”

Canımı çıkarsan canım demem.

“Tamam canım Yedi. Neler oluyor bir anlatsan?”

“ Seninle burayı paylaşmak istedim. Sen yokken hafta içi buraya geliyorum düşünmeye. Bazen geliyordum, şimdi ise bütün bir haftamı burada geçirdim.”

Aferin. Bravo sana. Alkış tutayım mı istersen? Bütün haftanı bir bank tepesinde geçirmişsin. Bunu neden benimle paylaşıyorsun ki sanki. Bu kadar heyecana giriştirdin beni boşuna. AIDS de değilmişsin. Zaten. Daha ne olabilir?

“ Paylaştığın için sağol çok güzel bir yermiş. Ama seni bütün bir hafta düşündüren nedir?”

“ Sensin.”

“ Ne yaptım yine?”

“ Diğer numaralarla görüşüyor musun Pick? Bunu bilmek istiyorum artık.”

Dur bir düşüneyim. Evet diyecektim tam sonra fark ettim ki ne 1 numara ne 4 numara arıyor beni. Ben de 3,5,6 numaraları aramıyorum bile. Sahi neden böyle oldu? Gayet şaşırmış bir ifadeyle “ Hayır” dedim.

“Bunu bilmek içimi rahatlatıyor. O insanlarla görüşmeni istemedim hiç. Onlardan çok daha iyisin. İyisine layıksın.”

Sahiden mi ben neden bunu sen söyleyene kadar fark etmedim? Gerçekten 1 numara sarhoş olmadan sevişemiyordu, 2 ve 3 numaralar zoraki yoklukta gider tarzdandı. 4 sapık gibi her dakika arardı. 5 ve 6 ise kafasına göre takılan tiplerdi. Benim onlarla işim ne olabilirdi ki.

“ Sana bir şey söyleyim Yedi. Bunu inan ben de bilmiyorum. Onlarla ne işim var, neden onlar, nasıl bu duruma geldim. Bunları bilmiyorum. Yalnızca annemin bahsettiği umudun farkına daha dün gece vardım.”

“Peki ya ben? Benimle neden görüşüyorsun?”